Yiddish poem and English translation : Simcha Simchovitch. Music: Brian Katz

Lyrics

7 קאַלקוטאַ

גאָטס זון איז ווייט, ווייט פון מענטשן,
און בודאַס שמייכל—אומבאַהאָלפן
פאַר די וואָס שטאַרבן פון הונגער
ביים זייט פון מעדנימדיקע רעסטאָראַנען.

אין דרויסן—אַ געווימל פון בעטלערס,
טייל—אייגנהענטיק—פאַרווונדעטע,
קינדער מיט נאַקעט-אויפגעפרייכטע בייכער
גראַבלען אין די מיסט—און אָפּפאַל בערג.

אין פראָנט פון מיסיאָנערישע גאָרקיכן
וואַרטן געדולדיק די אויסגעהונגערטע
נאָך אַ שיסל הייסע לינדזן-זופּ
צו דערהאַלטן זייער חיות נאָך אַ טאָג.

חברותות היימלאָזע קינדער וואַנדערן
איבער גאַסן, סקווערן, אין די פּאַרקן,
דאָ שפּילן זיי זיך, בעטלען, לקחנען,
דאָ וואַשן זיי זיך אינעם ריוו און לאָזן צואה.

די גוססדיקע ליגן אויף דער האַרטער ערד
איינגעטוליעט אין זייערע צעהאָדערטע כאַלאַטן;
רחמימדיקע קראַנקן-שוועסטער קאָרמען זיי
איידער זיי גרייכן די אייביקע רו.

This poem inspired Brian’s solo guitar composition.

The Son of God is far-away,
and Buddha’s smile – without succour
for those who die of malnutrition
beside lush hotels and bars.

Outside – mendicants, beggars
with self-inflicted wounds,
children with swollen bellies
rake the garbage piles.

At mission-kitchens, the hungry
wait patiently, in dust and heat,
for a bowl of hot lentil soup
to sustain them for the day.

Bands of homeless children
roam the city squares and parks;
here they play and squabble
bathe and defecate.

The sick and dying huddled
in their robes on the ground;
merciful sisters wash and feed them
before they reach eternal peace.